همسر اول «ابوبکر البغدادی» سرکرده مقتول گروه تروریستی داعش در نخستین ظهور علنی، با شبکه تلویزیونی سعودی «الحدث» گفت‎وگو کرد و به شرح جزئیاتی درباره اسرار زندگی شخصی و سازمانی البغدادی و آخرین روزهای خلافت خودخوانده‌اش پرداخت.«أسماء محمد» در این مصاحبه گفت: من سال ۱۹۹۹ با البغدادی ازدواج کردم و او در آن زمان دانشجوی کارشناسی ارشد بود. البغدادی پس از این‎که مسئولیت خلافت اسلامی را به عهده گرفت، دچار غرور شد. من تا قبل از خطبه مشهور البغدادی در مسجد جامع موصل از انتخاب او به عنوان خلیفه داعش اطلاع نداشتم. پس از سال ۲۰۱۰ متوجه پیوستن او به سازمان القاعده شدم و افزایش دوره‌های حضور نداشتنش در خانه، از اولین نشانه‌های تحولات فکری او بود. وی افزود: من از ازدواج البغدادی با یک دختربچه عراقی ۱۳ ساله غافلگیر شدم. او حتی دختر خود «أمیمه» را نیز که ۱۲ سال سن داشت، به ازدواج شخصی به نام «منصور» که همیشه همراهش بود، درآورد. من هرگز مشاهده نکردم که البغدادی از کشته شدن همراهانش ناراحت شده باشد. او حتی اسرار داعش را در خانه و برای خانواده فاش نمی‌کرد. او به حدی تعصب دینی داشت که ما را خانه‌نشین کرده بود. حتی وقتی دکتر می‌رفتیم چشمان ما را می‌بست تا از مکان دقیق خانه اطلاع نداشته باشیم.او با بیان این‎که البغدادی آرزو داشت دامنه خلافتش به رُم برسد، خاطرنشان کرد: شرایط داعش پس از کشته شدن «ابو سیاف التونسی» در سال ۲۰۱۵ فاجعه‌بار شد. البغدادی با محافظان اندک تردد می‌کرد تا جلب توجه نکند. وی همچنین گفت: ابوبکر البغدادی شیفته زنان بود و به همین علت خلافت اسلامی را به خلافت زنان تبدیل کرد. او غیر از من سه زن و ۱۰ کنیز داشت. یکی از زن‌های او سوری و دیگری چچنی بود، ولی اساساً زن هیچ ارزشی برای داعش نداشت. البغدادی از چهار زن، ۱۱ فرزند داشت که برخی از آن‎ها در زندان‌های عراق هستند.

سیدخلیل سجادپور-   با اعترافات دزد حرفه ای که در کمتر از 72 ساعت بعد از آزادی از زندان، منزل همسایه اش را خالی کرده بود، عملیات پلیس مشهد برای دستگیری «دالتون هایی»آغاز شد که ادعا می شود با سکه های طلا گریخته اند.
به گزارش اختصاصی روزنامه خراسان، چند روز قبل مرد میان سالی که به طور مجردی در طبقه دوم یک ساختمان 3 طبقه زندگی می کند، وقتی شب هنگام از سرکار به منزلش بازگشت ناگهان شوک زده مقابل چهار چوب در میخکوب شد. سارقان بی رحم به گونه ای اموال منزلش را تخلیه کرده بودند که حتی دستمال های سرویس بهداشتی هم درخانه نبود. مرد مذکور که همه سرمایه اش را به تاراج رفته می دید لحظاتی بعد با پلیس 110 تماس گرفت و با بغضی عجیب از دستبرد دزدان به واحد آپارتمانی‌اش خبر داد. طولی نکشید که گروهی از افسران ورزیده دایره تجسس کلانتری شفا با دستور سرگرد احسان سبکبار (رئیس کلانتری)عازم بولوار ابوطالب شدند و به تحقیق میدانی در این باره پرداختند. بررسی های مقدماتی بیانگر آن بود که سارق یا سارقان با استفاده از«شاه کلید» در واحد آپارتمانی را گشوده اند و همه اموال منزل را به یغما برده اند! بنابراین در همان تحقیقات اولیه، سرنخ مهمی به دست آمد چرا که استفاده از «شاه کلید»حکایت ازآن داشت که عاملان دستبرد به منزل مذکور از سارقان سابقه دار و حرفه ای هستند اما دقایقی بعد زمانی باند«دالتون ها» لو رفت که مشخص شد هیچ گونه وسیله نقلیه ای برای حمل اموال سرقتی سنگین مانند فرش وتلویزیون و لوازم برقی دیگر در محل، تردد نکرده است. به همین خاطر احتمال حضور سارقان در نزدیکی محل وقوع جرم قوت گرفت و بدین ترتیب افسران تجسس با راهنمایی های رئیس کلانتری به طور نامحسوس تحقیقات گسترده ای را درباره وضعیت اخلاقی و اجتماعی ساکنان آپارتمان مذکور آغاز کردند. در همین حال مال باخته به سارقی سابقه دار اشاره کرد که در طبقه سوم ساختمان به همراه مادرش زندگی می کرد اما بیشتر از یک سال است که در زندان به سر می برد.
با این اظهارات، بلافاصله نیروهای انتظامی بانک اطلاعاتی مجرمان را بررسی کردند و دریافتند که جوان مورد ادعای مال باخته «رضا»نام دارد اما او 3روز قبل از زندان آزاد شده است! از سوی دیگر بررسی های نامحسوس پلیس نشان داد که آن ها 3 برادر هستند که از سال ها قبل به خلافکاری روآورده اند و سوابق متعددی در زمینه سرقت دارند.
  گزارش اختصاصی روزنامه خراسان  حاکی است ساعتی بعد و با کسب مجوزهای قضایی، عملیات دستگیری «دالتون های سارق» در حالی وارد مرحله جدیدی شد که ساختمان مذکور به قرق نیروهای انتظامی درآمده بود. هنگامی که ماموران وارد طبقه سوم ساختمان شدند ناگهان مالباخته هراسان فریاد کشید این لوازم متعلق به من است! بنابراین خیلی زود «رضا»(متهم به سرقت)دستگیر شد و اموال سرقتی نیز به همراه مجموعه‌ای از تمبرهای عتیقه به کلانتری شفا انتقال یافت. این سارق سابقه دار که مدعی بود بعد از تحمل بیش از یک سال زندان،3روز قبل آزاد شده است و 4فقره سابقه کیفری دارد، درباره چگونگی دستبرد به منزل همسایه گفت:می دانستم که به طور مجردی زندگی می کند و صبح که به سر کار می رود تا شب به خانه بازنمی گردد به همین دلیل نقشه سرقت را با یکی از برادرهایم که سوابق زیادی در زمینه سرقت دارد، در میان گذاشتم. سپس صبح هنگام به کمین نشستیم تا مرد همسایه که در طبقه دوم سکونت دارد از خانه خارج شد و به سرکارش رفت. ماهم با شاه کلید در منزلش را باز کردیم و همه اموال را به طبقه بالا بردیم چرا که مادرم در خانه نبود و ما می توانستیم در یک فرصت مناسب اموال را به نقطه دیگری انتقال دهیم!
وی ادامه داد: در طبقه اول منزل نیز پیرزنی سکونت دارد که همواره به منزل فرزندانش می رود و کمتر در خانه اش حضور دارد... براساس گزارش روزنامه خراسان، با اعترافات این سارق جوان، مشخص شد که برادر سابقه دار وی، تعدادی سکه،طلا و زیور آلات را نیز که از منزل مذکور سرقت شده بود، با خود برده است .بنابراین عملیات پلیس برای دستگیری«دالتون های فراری» و شناسایی مالخران با تاکید سرهنگ احمدنگهبان(رئیس پلیس مشهد)برای ریشه یابی این پرونده و جرایم احتمالی دیگر آنان ادامه دارد.

 

اکرم انتصاری  |  روزنامه‌نگار

مهمان‌های تولد یکی یکی از راه می‌رسند و فارغ از هیاهوی بزرگ‌ترها خودشان را به صاحب تولد که هم‌قد‌وقواره خودشان است، می‌رسانند. همه‌چیز عادی است و بچه‌ها به شیوه خودشان دارند تولد دوست‌شان را جشن می‌گیرند تا این که در باز و یک مهمان دیگر وارد می‌شود که با بقیه حداقل در ظاهر فرق‌دارد. شبیه یکی از پرنسس‌های دیزنی است یا تن‌پوشی از عروسک‌های نینجا و بت‌من را پوشیده‌است. همه سرها به طرف او می‌چرخد، بچه‌ها که تا آن لحظه مشغول بازی و خوش‌گذرانی بودند، تنها او را می‌بییند و می‌خواهند بقیه مراسم را با او بگذرانند. دی‌جی هم کارش را شروع‌می‌کند و صاحب تولد بی آن که بداند به حاشیه می‌رود. در پرونده امروز با چند برگزارکننده مراسم تولد که ترتیب حضور تن‌پوش‌ها و شخصیت‌های کارتونی را می‌دهند و یک روان‌شناس تربیتی گفت‌و‌گو می‌کنیم تا از قیمت‌ها سر دربیاوریم و از عوض‌شدن شکل جشن‌ها و آسیب‌هایش حرف‌بزنیم.

بدون دی‌جی که نمی شه!

از چشم و هم چشمی تا محوریت نداشتن کودکان

باب‌شدن حضور تن‌پوش‌های عروسکی و شخصیت‌های کارتونی در مراسمی مثل جشن تولد چه آسیب‌هایی به همراه‌دارد؟!

دکتر سحر پهلوان‌نشان  |  روان‌شناس کودک و نوجوان و مدرس دانشگاه- به تازگی ما در هر مناسبتی که رنگ و بویی از جشن و هیجانات مثبت دارد، شاهد حضور تن‌پوش‌های عروسکی یا آدم‌هایی در هیبت شخصیت‌های عروسکی در مراسم هستیم. اتفاقا محوریت مراسم هم حول عکس‌گرفتن با این‌ها و فضایی‌ است که آن کاراکتر و شخصیت دارد برای ما پیاده‌سازی می‌کند. در گذشته، گهگاه شاهد حضور این تن‌پوش‌های عروسکی در مقابل اغذیه‌فروشی‌ها یا رستوران‌ها بودیم یا در مواقعی که می‌خواستیم یک مهدکودک، خانه کودک یا فضاهایی ازاین‌دست را افتتاح‌کنیم و بحث تبلیغات یا فضای مشتری‌یابی و مشتری‌مداری بود. یعنی از این تن‌پوش‌ها به عنوان یک نوع شیوه تبلیغاتی برای جذب مخاطب استفاده می‌کردند و در خیلی از کشورهای دنیا هم باب بود. اما رفته‌رفته این کار به یک هنجار تبدیل ‌شده‌است. یعنی چیزی که یکی از چندین شیوه تبلیغات یا به عنوان یکی از ابزارهای تسری شادی و نشاط بود به یک ارزش تبدیل‌شده و خانواده‌ها هزینه‌های زیادی ‌می‌کنند تا بتوانند برای ساعت‌هایی این تن‌پوش‌های عروسکی را اجاره‌کنند چرا که تصور این است که اگر این اتفاق نیفتد آن‌ها چیزی را از دست‌دادند یا مراسم آن‌ها با مراسم بچه‌های دیگر فامیل نمی‌تواند کاملا متفاوت‌ باشد. از آسیب‌ها و باید و نبایدهای این موضوع گفتیم.

تن‌پوش‌ها به مراسم جهت می‌دهند

یکی از مسیرهایی که باعث شد میزان استفاده از تن‌پوش‌های عروسکی بیشتر شود تعداد و تنوع فضاهایی بود که به هنجار شدن و باورپذیرکردن این مسئله، کمک‌کرد، استفاده از این تن‌پوش‌ها در فضای کارتون‌ها و به‌ویژه نمایش‌های عروسکی، موزه‌های کودک، خانه‌های خلاقیت و بازی کودکان، مهدهای کودک، افتتاحیه و دورهمی‌هایی که می‌توانست اتفاق بیفتد، آن قدر پررنگ شد که جزئی از مراسم به حساب‌آمد. از یک منظر استفاده از این تن‌پوش‌ها می‌توانست برای خیلی از بچه‌های 3تا 4ساله که این شخصیت‌ها را در کارتون‌ها می‌بینند و به اصطلاح قهرمان‌های آن‌ها هستند، مثبت باشد و بشود یک سری رفتار خوب را با آن‌ها درونی‌سازی کرد اما در مراسمی مثل تولد بار منفی‌اش بیشتر است. باید فلسفه جشن تولد کودک یا نوجوان‌مان مشخص‌باشد. این مراسم یک بهانه برای دورهم بودن است با محوریت شخصی که صاحب تولد است یعنی کودک یا نوجوانِ من. اوست که باید شاد باشد و احساس مثبتی را تجربه‌کند نه شخصیت‌های کارتونی که با ورودشان محور اصلی می‌شوند، مراسم را جهت‌می‌دهند و می‌گویند الان باید بچه‌ها چه کاری انجام‌بدهند. حتی خیلی از بزرگ سالان برای عکس‌گرفتن با آن‌ها سرودست می‌شکنند. اگر کودکان دیگری به این جشن دعوت‌شده‌اند برای این است که بتوانند ارتباطات اجتماعی‌شان را پس بدهند، یادبگیرند چطور با حداقل امکانات و خلاقیت خودشان شاد باشند ولی زمانی که ما داریم از تن‌پوش‌های عروسکی استفاده می‌کنیم این اتفاق نمی‌افتد.

این تولد، اصلا تولد نیست!

باور بعدی که با حضور تن‌پوش‌ها و شخصیت‌های کارتونی در کودک ایجاد می‌شود این است که حتما برای ایجاد شادی باید به یک منبع بیرونیِ انگیزه‌ای متوسل‌شود. یعنی انگار حتما باید المان‌هایی از بیرون وجود داشته‌باشد که من بتوانم شاد باشم. برای همین است که خیلی از خانواده‌هایی که بضاعت مالی ندارند این روزها کودکان‌شان دچار درماندگی آموخته‌شده(شرایطی که فرد بر اساس سرکوفت‌ها و ناکامی‌های مستمر، تلاش را با پیشرفت در ارتباط نمی‌داند) هستند و فکرمی‌کنند این تولد، اصلا تولد نیست. مراسمی می‌تواند تولد باشد که شلوغ باشد، تن‌پوش‌های عروسکی و شخصیت‌های کارتونی داشته باشد و به اصطلاح خیلی لوکس و لاکچری برگزارشود. به این شکل حضور این تن‌پوش‌ها برای خیلی از بچه‌ها رویا می‌شود و حسرت نبود آن‌ها در تولدشان یک احساس بد و طیف وسیعی از هیجانات منفی را برای خودشان و خانواده‌شان می‌آورد و خب خیلی از خانواده‌ها بضاعت مالی برای چنین تولدهایی را ندارند. در حالی که معروف‌ترین فوتبالیست دنیا تولد کودکش را خیلی ساده برگزارمی‌کند در کشور ما سلبریتی‌ها، بلاگرها و ... برای جشن و مراسم مختلفی مانند تعیین جنسیت، دندان، تولد و ... چندصدمیلیون هزینه‌می‌کنند. حتی شاهد این هستیم که گاهی در مراسم عبادی‌ مثل جشن تکلیف مسئله دیگری را محوریت قرار می‌دهیم که شاید خیلی ارتباطی با مسئله اصلی نداشته‌باشد. در واقع از هدف اصلی برگزاری مراسم دور شدیم و انگار که هدف دیگری برای ما مطرح است و آن هم به رخ‌کشیدن و خودنمایی‌ است.

کودک دایم خودش را جای شخصیت خیالی می‌گذارد

موضوع بعدی در خصوص این است که این شخصیت‌هایی که در کارتون‌ها می‌بینیم از بستر آن فضاها دارند یک ماهیت به‌ظاهر واقعی پیدامی‌کنند. حالا ما آن را در دنیای واقعی هم می‌بینیم که آن هم عروسک هست، دارد صحبت می‌کند و شاید بتواند تاثیر مثبتی هم داشته‌باشد. مثلا وقتی با استفاده از آن‌ها یک سری نمایش عروسکی، نمایش‌های خلاقانه را برای بچه‌ها برگزار می‌کنیم یا به واسطه آن یک سری مهارت‌های ارتباطی اجتماعی، حرکتی و شناختی و هیجانی را به کودکان یاد می‌دهیم. در واقع نمایش با استفاده از تن‌پوش‌های عروسکی می‌تواند یکی از زیرمجموعه‌های هنردرمانی باشد یا ابزاری برای آموزش غیرمستقیم خیلی از مهارت‌ها. البته در یک فضای خاص مثل نمایش و کارتون، کودک تا حدود زیر 7سال چون هنوز درکش از پدیده‌ها آن‌قدر جدی نیست و بیشتر عینی‌نگر است، این مسئله را می‌‌پذیرد ولی از آن سن به بعد دیگر مرز خیال و واقعیت را می‌فهمد و این موارد برایش باورپذیر نیست. از همین‌رو اصرارهای ما برای حضور این موارد می‌تواند تبعات هیجانی منفی بسیاری برای کودک داشته باشد. چرا؟ به خاطر رشد خلاقیت و انتزاعی‌سازی که دارد از این سن به بعد در کودک اتفاق می‌افتد، کودک دایم خودش را جای آن شخصیت خیالی می‌گذارد با آن رویاپردازی و ایده‌آل‌سازی افراطی می‌کند و این تن‌پوش های عروسکی هستند که برایش معنا پیدا می‌کنند چون آن‌ها هستند که محور تولید شادی و نشاط برای بچه‌ها هستند. در صورتی که یکی از منابع کسب شادی‌های حقیقی، باور به توانمندی های فردی و خودارزشمندی‌هایی است که فرد دارد و بخشی از آن از شناخت فرد از خودش می‌آید و بخشی از ادراک و تصوراتی که دیگران از آن دارند.

تم و کیک چند‌طبقه قوانین خودمان است!

 خیلی از این شخصیت‌های عروسکی که دارند تن‌پو‌ش‌وار در مراسم ما ظاهر می‌شوند، ماهیت ایرانی ندارند بنابراین ما داریم به شیوه نامحسوس ولی پرقدرت الگوهایی را از فرهنگ دیگری وارد بستر فرهنگی و ارزشی کودکان خودمان می‌کنیم و به آن ها یاد می‌دهیم که این‌ها شخصیت‌های محبوبی هستند و با کارهایی که می‌توانند انجام بدهند باعث خوشحالی می‌شوند. بنابراین خودمان کودک و نوجوان را از فرهنگ خودش و شخصیت‌های جریان‌ساز و گاه پرقدرت و قهرمانی که در فرهنگش داشته، دور می‌کنیم. البته ما هم در حوزه شخصیت‌پردازی‌هایی که متناسب با فرهنگ ایرانی‌مان و با تفکراتی که در روح جامعه ایرانی  جریان دارد و قابل کاربست باشد، کم‌کاری کردیم. در بعضی موقعیت‌ها در جامعه مانند پارک‌ها بنا به جشنواره‌هایی که در حال رخ‌دادن است ما شاهد حرکت مجموعه‌ای از این تن‌پوش‌ها و عروسک‌های ایرانی هستیم و این می‌تواند یک بستر فرهنگی مناسب باشد. هرقدر کودک یا نوجوان را به سمت این باور سوق‌دهیم که در مراسمی مانند جشن تولد، خود او محور مراسم باشد و ما با استفاده از حداقل امکانات از این زمان برای شاد بودن استفاده‌کنیم، بهتر است. حتما یک کیک تولد چندطبقه تم‌دار، تولد را به جشن تبدیل‌نمی‌کند. ما در چند سال اخیر داریم یک سری قانون و قاعده و شیوه‌های خاص را برای آن‌ها مشخص‌می‌‌کنیم که با فلسفه اصلی کار منافات دارد. مثلا جشن، رنگ، تم یا شرایط خاصی داشته‌باشد.

بعضی تن‌پوش‌های عروسکی ترسناک هستند

تن‌پوش‌های عروسکی همیشه بد نیستند و در موقعیت‌هایی غیر از جشن و مراسم خاص می‌توانند خواص درمانی هم برای کودک داشته‌باشند. مثلا زمانی که کودک خزانه لغوی‌اش کافی‌ نیست یا دچار اختلال اوتیسم است. در این موارد کودک به‌ واسطه این تن‌پوش‌ها و عروسک‌ها می‌تواند ارتباطات اجتماعی‌اش را ارتقابدهد یا در رفتاردرمانی بر فوبیاهایش غلبه‌کند. اما چیزی که باعث‌می‌شود این قضیه تاثیرگذار باشد طراحی در به کاربستن مواد و ساخت عروسک‌ها، رنگ و پوششی که استفاده‌می‌شود و رفتاری‌ است که آن عروسک انجام‌می‌دهد و باید مبتنی بر اصول هنری روان شناسی، جامعه‌شناسی و فرهنگی باشد. من بسیار دیدم زمانی که یک تن‌پوش دلقک یا سگ و گربه در یک موقعیتی که نباید  و ناگهانی به کودک نزدیک‌شده‌اند نه تنها آثار مثبتی نداشته‌است که خودش باعث ایجاد یک سری آسیب‌ها هم شده و کودک را برای همیشه از مواجهه مستقیم با آن آدم، حیوان یا پدیده و مولفه دور کرده‌است که خود این می‌تواند یک اثر منفی برای مدت طولانی در او ایجادکند و باعث شکل‌گیری طیف وسیعی از هیجانات منفی شود. از طرف دیگر هدف از حضور تن‌پوش‌های عروسکی باید کاملا شفاف و مبسوط برای کودکان توضیح داده شود و این طور نباشد که از هر تن‌پوشی در هر فضایی استفاده کنیم و او هم هر رفتاری را در ارتباط با هر کودکی فارغ از سن و جنس، خزانه لغوی و تجربه زیسته یا نازیسته‌اش بخواهد انجام بدهد.